یکی از موضوعات  مهم در حوزه حقوق خانواده،  وقوع جرایم خشونت آمیز خانوادگی است. یک راهکار اساسی دراین راستا، پیشگیری از وقوع این جرایم است. امر به معروف  و نهی از منکر به عنوان یکی از تعالیم مهم اسلامی، نقشی بسزا در پیشگیری از جرم دارد . علیرغم تاکید قانون اساسی بر امر به معروف و نهی از منکر، در قوانین جمهوری اسلامی ایران، به ظرفیت های این نهاد در راستای پیشگیری از وقوع جرایم توجهی نشده است. سوالی که مطرح می گردد این است که ماهیت حقوقی امر به معروف و نهی از منکر چیست و در چه قالبی و چگونه می توان این نهاد را جهت پیشگیری از وقوع جرایم خشونت آمیز خانوادگی ضابطه مند نمود؟ امر به معروف و نهی از منکر دارای ماهیت پیشگیری اجتماعی از نوع جامعه مدار است و در جرایم خانوادگی از طریق رشد باورهای مذهبی و اجتماعی، فرهنگ سازی و افزایش آگاهی و در مواردی برخورد عملی، می تواند نقش موثری در پیشگیری از وقوع جرایم خشونت آمیز میان اعضای خانواده داشته باشد . در زمان وجود حکومت اسلامی، در جرایم خشونت آمیز خانوادگی، نهی از منکر از طریق روش های قلبی، زبانی و برخورد عملی، تنها در مواردی که خطر جانی فردی را تهدید کند، صورت می گیرد و سبب تخفیف یا توقف خشونت در زمان ارتکاب و همچنین پیشگیری از وقوع مجدد آن می گردد.  نکته مهم آن است که با علم و یقین به وقوع جرم در آینده نزدیک نیز می توان نهی از منکر نمود.  در این مورد نیز ظرفیت پیشگیرانه نهی از منکر به خوبی نمایان می شود  در نهایت می توان چنین نتیجه گرفت که با توجه به ساز و کارهای فقهی امر به معروف و نهی از منکر، می توان اقدام به نظام مند کردن پیشگیری اجتماعی نمود و در راستای مشروعیت بخشیدن و لازم الاجرا نمودن این نهاد اقدام به قانون گذاری کرد، به طوری که هر گاه هر یک از شهروندان متوجه جرایم خشونت آمیز خانوادگی شود؛ مجاز و حتی موظف به دخالت گردد و از لحاظ قانونی نیز میزان و نحوه مداخله او مشخص باشد که این امر در پیشگیری از این گونه جرایم بسیار موثر است.

واژگان کلیدی  : نهی از منکر، پیشگیری اجتماعی، جرایم خشونت آمیز، امر به معروف