زنان بی‌سرپرست و بدسرپرست از جمله گروه‌های آسیب‌پذیر اجتماعی هستند که با مشکلات و موانع زیادی در زندگی فردی‌، خانوادگی و اجتماعی خویش مواجهند‌. این گروه از زنان اغلب با عوامل آسیب‌زایی هم چون تبعیضات فرهنگی، ضعف دسترسی به فرصت‌های شغلی، بی‌سوادی یا کم‌سوادی، نداشتن درآمد مستمر و مشکلات روحی و روانی مواجه می‌باشند. با این بیان، اهمیت و ضرورت حمایت از این قشر آشکارتر می شود.

حمایت از زنان بی‌سرپرست و بدسرپرست، در نظام حقوقی اسلام از پیشینه قوی و مستحکمی برخوردار است؛ قانونگذار نظام اسلامی با توجه به اصل حفظ نهاد خانواده‌، اصل برقراری عدالت اجتماعی‌، اصل پیشگیری از مفاسد اجتماعی، اصل رعایت حقوق شهروندی و … مکلف بوده است تا این گروه را زیر چتر حمایتی خود قرار دهد.

در نظام حقوقی ایران نیز با پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار نظام سیاسی- اجتماعی و فرهنگی مبتنی بر موازین دین مبین اسلام‌، اصول ده، بیست، بیست و یک و بیست و نه قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، بر تامین نیازهای زنان بی‌سرپرست و زنان سرپرست خانوار به عنوان اقشار آسیب‌پذیر جامعه تاکید شده است‌. بر این اساس دولت مکلف است در جهت اعطای حقوق این زنان تدابیری بیندیشد که از جمله آنها می توان به پرداخت مستمری، ودیعه مسکن، بهبود تغذیه، خدمات درمانی و تسهیلات اشتغال زایی اشاره کرد که صراحتاً می توان گفت بسیاری از این زنان از این حمایت های قانونی بی بهره اند. لذا بدلیل ناکارآمدی قوانین و عدم کفایت آنها در حمایت از این قشر، مطالعه وضعیت این زنان، مشکلات و مسائل آنان و تدقیق در مبانی فقهی و اصول حمایتی از آنان و تحلیل و ارزیابی قوانین موجود، جهت حمایت هرچه بیش تر از این قشر از زنان لازم و ضروری به نظر می رسد.

واژگان کلیدی: زنان بی‌سرپرست، زنان بدسرپرست، سرپرست خانوار، قوانین حمایتی